Ո՞րն էր խոսնակի հայտարարությունների (Փաշինյանի հանձնարարականի) երեկվա իրական դրդապատճառը։ Պատասխանը մեկն է՝ շեղել հանրության ուշադրությունը երկրի իրական խնդիրներից։

Այս օ­րե­րին, երբ մար­դիկ հա­զիվ են գլուխ հա­նում, թե կա­ռա­վա­րու­թյան ծրագ­րե­րից ո­րի շա­հա­ռու կա­րող են լի­նել, ան­գամ պե­տա­կան գե­րա­տես­չու­թյուն­նե­րում աշ­խա­տող մարդ­կանց են դի­մում, որ մարդ­կա­յին լեզ­վով ի­րենց բա­ցատ­րեն, կա­ռա­վա­րու­թյունն էլ ա­վե­լի է մո­լո­րեց­նում մարդ­կանց։

Ոչ մե­կը չի ա­ռար­կի այն հար­ցում, որ այս իշ­խա­նու­թյան ղե­կա­վա­րը շատ է սի­րում խո­սել։ Ան­գամ զար­մա­նա­լու չափ շատ, ո­րով­հետև պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րը, այն էլ՝ հոգ­սա­շատ երկ­րի, այդ­քան շա­ղակ­րա­տե­լու ի­րա­վունք չու­նի։ Բայց ին­չի՞ մա­սին է ա­մե­նից շատ սի­րում «լայվ» կամ ֆեյս­բու­քյան գրա­ռում ա­նել Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը։

Այս իշխանության հորինած «Քաղաքացու օրն» էր այսօր։ Երկու տարի առաջվա քաղաքացին, որ հպարտ էր ու ապրում էր երջանիկ երկրում, շարունակու՞մ է իրեն այդպես զգալ։

Կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին է­պի­դե­միա­յի վտանգ­ներն ա­վե­լի ու ա­վե­լի հա­ճա­խա­կի են սկ­սել ան­վան­վել գե­րուռ­ճաց­ված։ Այժմ ար­դեն այդ վտանգ­նե­րը հա­մար­վում են ին­ֆո­դե­միա­յի հետևանք և քա­ղա­քա­կան գոր­ծիք։

Իշ­խա­նու­թյան ներ­սում կաս­կա­ծի որ­դը սկ­սում է գլուխ բարձ­րաց­նել։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը սկ­սել է չվս­տա­հել ան­գամ իր նեղ շր­ջա­պա­տին, ո­րոնք նախ­կի­նում ո­րո­շա­կի վս­տա­հու­թյուն էին ներ­շն­չում։ Այս թե­մա­յով վեր­ջերս ըն­դուն­ված օ­րեն­քի առն­չու­թյամբ կա­ռա­վա­րու­թյու­նից բա­վա­կան ու­շագ­րավ տե­ղե­կու­թյուն մեզ հայտ­նե­ցին։

Կո­րո­նա­վա­րա­կի տա­րա­ծու­մը աշ­խար­հում, հե­տո նաև Հա­յաս­տա­նում ինչ-որ չա­փով հե­տին պլան մղեց ար­տա­քին ու ներ­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան հիմ­նա­հար­ցե­րը, բայց այդ հար­ցե­րը ոչ մի տեղ չեն ան­հե­տա­ցել:

«Եր­ջա­նիկ» ազգ պետք է լի­նես, որ վեց հա­րյուր տա­րի պե­տու­թյուն չու­նե­նա­լուց հե­տո մի կերպ ա­վե­րակ­նե­րից եր­կիր հյու­սես, պե­տա­կան ինս­տի­տուտ­ներ կա­ռու­ցես, վեց հա­րյուր տա­րիե ի վեր ա­ռա­ջին ան­գամ պա­տե­րազ­մով հո­ղեր հետ բե­րես, մեկ ազգ եր­կու պե­տու­թյուն ու­նե­նաս (թե­կուզ` մե­կը չճա­նաչ­ված), ու մեկ էլ` հո՛պ, քո իսկ ե­րան­քից գա­լար­վե­լով մե­կը վեր բարձ­րա­նա, սկ­սի քան­դել այն ա­մե­նը, ին­չը սե­րունդ­նե­րի կյանք, հո­գու «ա­րյուն» է ար­ժե­ցել, հատ առ հատ գլո­բա­լիս­տիա­կան-ան­բա­րո դե­տո­նա­տոր­ներ դնի բո­լոր ար­ժեք­նե­րիդ տակ` հա­նուն ու­րի­շի, գե­րա­գույն նպա­տակ ու­նե­նա­լով սր­բու­թյուն սր­բոց Ար­ցա­խը:

Ինձ բնավ չի հե­տաք­րք­րում՝ ով է մե­ղա­վոր, որ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հա­զա­լու կամ գլուխ քո­րե­լու կադ­րե­րը հայ­տն­վել են հա­մա­ցան­ցում: Մտա­հո­գիչ եր­կու հան­գա­մանք կա. եր­կու տար­վա փոր­ձա­ռու­թյուն ու­նե­ցող «նո­րեկ­նե­րը» պաշ­տո­նա­կան ա­րա­րո­ղա­կար­գին չեն տի­րա­պե­տում ու, ի վեր­ջո, ին­չի մա­սին էր իբրև թե կո­րո­նա­վի­րու­սի մա­սին այդ­քան չարչ­րկ­ված ու­ղեր­ձը:

Ար­դեն ան­տա­նե­լի են դառ­նում երկ­րի վար­չա­պե­տի ա­մե­նօ­րյա ու ա­մեն­ժա­մյա սպառ­նա­լիք­նե­րը, իր խո­տան­ված, տա­պալ­ված քայ­լե­րի, ան­լուրջ պահ­ված­քի պատ­ճա­ռով «լայվ» ա­նելն ու հա­թա­թա­ներ տա­լը։